Publikujemy - w formacie .pdf zapowiadany przez nas pełen tekst broszury Lenina pt. "Dwie taktyki socjaldemokracji w rewolucji demokratycznej", pracy poświęconej zagadnieniu rewolucji burżuazyjno-demokatycznej który to temat stał się znowu ostatnimi czasy aktualny, chociażby w kontekście tzw. arabskiej wiosny. Lenin nie ma wątpliwości że wybuch rewolucji burżuazyjno-demokratycznej jest w najwyższym stopniu korzystna dla proletariatu. Sama burżuazja natomiast jest w swoim demokratyzmie niekonsekwentna, w przeciwieństwie do walczącego przeciwko wszelkiemu uciskowi proletariatowi.
Redakcja WR
1.PALĄCE ZAGADNIENIE POLITYCZNE
Na porządku dziennym w przeżywanym przez nas momencie rewolucyjnym stoi sprawa zwołania ogólno- ludowego zgromadzenia ustawodawczego. Co do tego, jak rozwiązać tę kwestię, poglądy są rozbieżne. Zaznaczają się trzy kierunki polityczne. Rząd carski gotów jest uznać niezbędność zwołania przedstawicieli ludu, ale nie chce w żadnym razie dopuścić do tego, by zgromadzenie to było ogólnoludowe i ustawodawcze. Zgadza się jakoby — jeśli wierzyć podawanym przez prasę wiadomościom o pracach komisji bułyginowskiej [7] — na zgromadzenie doradcze, wybrane w warunkach braku wolności agitacji i przy zastosowaniu ciasno cenzusowego lub ciasno stanowego systemu wyborów. Rewolucyjny proletariat, o ile kieruje nim socjaldemokracja, żąda całkowitego przejścia władzy w ręce zgromadzenia ustawodawczego, walcząc-^w tym celu nie tylko o powszechne prawo wyborcze i nie tylko o zupełną wolność agitacji, lecz prócz tego o niezwłoczne obalenie rządu carskiego i zastąpienie go tymczasowym rządem rewolucyjnym. Wreszcie liberalna burżuazja, wypowiadająca swe życzenia ustami wodzów tzw. „partii konstytucyjno-demokra- tycznej" [8] , nie domaga się obalenia rządu carskiego, nie wysuwa hasła rządu tymczasowego, nie obstaje przy realnych gwarancjach tego, by wybory były zupełnie wolne i niesfałszowane, by zgromadzenie przedstawicieli mogło stać się rzeczywiście ogólnoludowym i rzeczywiście ustawodawczym. W istocie rzeczy liberalna burżuazja, która jest jedyną poważną oporą społeczną kierunku „oswobożdieńców", domaga się możliwie jak najbardziej pokojowej ugody między carem a rewolucyjnym ludem, i to takiej ugody, która by jak najwięcej władzy dała właśnie burżuazji, jak najmniej zaś — rewolucyjnemu ludowi, proletariatowi i chłopstwu.
Taka jest sytuacja polityczna w chwili obecnej. Takie są trzy główne kierunki polityczne, odpowiadające trzem głównym siłom społecznym współczesnej Rosji. O tym, jak „oswobożdieńcy" maskują pseudodemokratycznymi frazesami swą połowiczną, czyli mówiąc wyraźniej i prościej sprzedajną, zdradziecką wobec rewolucji politykę, mówiliśmy już nieraz w piśmie „Proletarij" (nr nr 3, 4, 5) .
Przyjrzyjmy się teraz, jak oceniają socjaldemokraci zadania chwili obecnej. Doskonały pod tym względem materiał stanowią dwie rezolucje, uchwalone całkiem niedawno przez III Zjazd SDPRR oraz przez „konferencję" tej części partii, która się oderwała. Kwestia, która z tych rezolucji słuszniej ocenia moment polityczny i słuszniej określa taktykę rewolucyjnego proletariatu, ma ogromne znaczenie i każdy socjaldemokrata, który chce świadomie spełnić swój obowiązek propagandzisty, agitatora i organizatora, powinien z całą uwagą zgłębić tę kwestię odsuwając na bok wszelkie względy nie związane z istotą rzeczy.
Przez taktykę partii rozumiemy jej postępowanie polityczne, czyli charakter, kierunek, sposoby jej działalności politycznej. Rezolucje taktyczne uchwalane są przez zjazd partyjny po to, by ściśle określić postępowanie polityczne partii jako całości wobec nowych zadań lub nowej sytuacji politycznej. Taką nową sytuację wytworzyła rewolucja, która się rozpoczęła w Rosji — to znaczy całkowite, zdecydowane i jawne odwrócenie się olbrzymiej większości narodu od rządu carskiego.
Nowe zagadnienie polega na tym, jakie są praktyczne sposoby zwołania rzeczywiście ogólnoludowego i rzeczywiście ustawodawczego zgromadzenia (teoretycznie kwestię takiego zgromadzenia socjaldemokracja dawno już, i wcześniej niż wszystkie inne partie, rozstrzygnęła oficjalnie w swym programie partyjnym). Skoro lud odwrócił się od rządu i masy uświadamiają sobie konieczność ustanowienia nowego ładu, to partia, która postawiła sobie za cel obalenie rządu, musi nieodzownie pomyśleć o tym, jaki rząd ma zastąpić rząd stary, który ma być obalony. Powstaje nowe zagadnienie — tymczasowego rządu rewolucyjnego. Aby dać wyczerpującą odpowiedź w tej kwestii, partia świadomego proletariatu powinna wyjaśnić, po pierwsze, znaczenie tymczasowego rządu rewolucyjnego w odbywającej się rewolucji i w całej walce proletariatu w ogóle; po drugie, swój stosunek do tymczasowego rządu rewolucyjnego; po trzecie, dokładne warunki udziału socjaldemokracji w tym rządzie; po czwarte, warunki nacisku na ten rząd od dołu, tj. w wypadku gdyby socjaldemokracja nie brała w nim udziału. Tylko wówczas, gdy wszystkie te zagadnienia zostaną wyjaśnione, polityczne postępowanie partii pod tym względem będzie pryncypialne, wyraźne i zdecydowane.
Przyjrzyjmy się tedy, jak rozstrzyga te kwestie rezolucja III Zjazdu SDPRR. Oto jej pełny tekst:
„Rezolucja o tymczasowym rządzie rewolucyjnym.
Zważywszy:
że zarówno bezpośrednie interesy proletariatu, jak interesy jego walki o ostateczne cele socjalizmu wymagają możliwie najzupełniejszej wolności politycznej, a więc zastąpienia samowładczej formy rządów republiką demokratyczną;
że urzeczywistnienie republiki demokratycznej w Rosji możliwe jest tylko w wyniku zwycięskiego powstania ludowego, którego organem stanie się tymczasowy rząd rewolucyjny, jedyny rząd zdolny do zabezpieczenia całkowitej wolności agitacji przedwyborczej i do zwołania, na podstawie powszechnego, równego, bezpośredniego i tajnego prawa wyborczego, zgromadzenia ustawodawczego, rzeczywiście wyrażającego wolę ludu;
że ten przewrót demokratyczny w Rosji przy jej obecnym ustroju społeczno-ekonomicznym nie osłabi, lecz wzmocni panowanie burżuazji, która niechybnie będzie usiłowała w pewnej chwili, nie cofając się przed
niczym, odebrać proletariatowi Rosji możliwie największą część zdobyczy okresu rewolucyjnego —
III Zjazd SDPRR postanawia:
niezbędne jest rozpowszechnianie wśród klasy robotniczej konkretnego wyobrażenia o najbardziej prawdopodobnym przebiegu rewolucji i o konieczności wyłonienia się w określonym momencie tej rewolucji tymczasowego rządu rewolucyjnego, od którego proletariat będzie się domagał spełnienia wszystkich najbliższych politycznych i ekonomicznych żądań naszego programu (program-minimum);
w zależności od układu sił i innych czynników, nie dających się z góry ściśle określić, uznaje się za dopuszczalny udział pełnomocników naszej partii w tymczasowym rządzie rewolucyjnym w celu nieprzejednanej walki z wszelkimi zakusami kontrrewolucji i w celu obrony odrębnych interesów klasy robotniczej;
nieodzownym warunkiem takiego udziału jest ścisła kontrola partii nad jej pełnomocnikami i nieugięte przestrzeganie niezależności socjaldemokracji, dążącej do całkowitego przewrotu socjalistycznego i z tego względu nieprzejednanie wrogiej wszystkim partiom burżua- zyjnym;
niezależnie od tego, czy możliwy będzie udział socjaldemokracji w tymczasowym rządzie rewolucyjnym, należy propagować wśród najszerszych warstw proletariatu ideę konieczności ciągłego nacisku na rząd tymczasowy ze strony uzbrojonego i kierowanego przez socjaldemokrację proletariatu w celu ochrony, utrwalenia i rozszerzenia zdobyczy rewolucji".
PEŁEN TEKST KSIĄŻKI W FORMACIE .PDF:
Załącznik | Wielkość |
---|---|
W.I.Lenin - Dwie taktyki socjaldemokracji w rewolucji demokratycznej.pdf | 1.02 MB |
- 3699 odsłon